Vandaag een stukje geschiedenis weggegooid. Moeten weggooien, wegens onherstelbaar beschadigd, zeg gerust versleten. Een paar loopschoenen die ik tien jaar geleden kocht, toen Start To Run al wel bestond, maar nog niet Start To Run heette en nog kon beoefend worden zonder een drammerige tv-omroepster in je oor.
Na een half jaar lopen op gewone sportschoenen waren de knieën beginnen te protesteren. Deftig schoeisel, alsjeblieft! Ik ging naar de uitdragerij, kocht een stel schoenen van een uitstekend Duits merk en kon weer de baan op. Met vierenhalve centimeter dikke luchtzolen onder de voet.
De loopschoenen bleken zo fantastisch te zitten dat ze ook stapschoenen werden, en vervolgens het contact met de ondergrond mochten verzorgen telkens die ondergrond iets stevigers of sportievers vereiste dan gewone schoenen. Ze stapten met mij over alle hellingen die het Hageland rijk is en gingen nadien ook mee in de valies naar buitenlandse bestemmingen. Ze dartelden door Berlijn, spanden zich iets steviger rond mijn voeten in Auschwitz en sleepten me door een hopeloos te lang uitgevallen tocht van veertig kilometer door de snikhete Vojvodina. Twee blaren maar, dan ben je je geld waard geweest!
En tussendoor liepen ze rondjes in Leuven en Heverlee en af en toe in Heist-op-den-Berg. Geduldig dezelfde rondjes honderden keren opnieuw, op stoepen en bospaden, afgewisseld met een occasionele uitstap naar de concertwei in Werchter of een frontstage in het Franse Arras.
Tien jaar de beste momenten meegemaakt en dan ga je je natuurlijk onoverwinnelijk voelen, maar ook aan sportschoenen van het beste Duitse merk komt vroeg of laat een einde. De bekleding die van de vierenhalve centimeter dikke luchtzolen afviel, kon nog een tijdje gelijmd en vervolgens genegeerd worden, maar nu de zolen zelf beginnen los te laten, is het einde onherroepelijk.
Hoe neem je afscheid van zulke trouwe dienaars? In een vuilniszak? Verbranden mag niet meer.