Vorige week bracht ik enkele dagen door in Berlijn. Een (tweede) bezoek aan de stad waar de geschiedenis op straat ligt, met als doel enkele toeristische hiaten te vullen en vooral veel inspiratie op te doen. Die inspiratie werd vooraf al even kort gekanaliseerd door een Facebookbabbel met dichteres Lies Van Gasse, redactrice van het literaire tijdschrft Deus Ex Machina. DEM heeft momenteel een uniek experiment lopen: een Facebookeditie die naast de papieren uitgaven bestaat. Onder de titel Het Goddelijk Gezicht worden bijdragen verzameld die inspelen op de nieuwe sociale media als Facebook, YouTube of Twitter.

In Berlijn spraken de gebouwen tot mij, de musea, de historische sites, de brokstukken van een litteken in het gezicht van de stad, maar ook de woonwijken, de boomrijke lanen, de bruggen, de posters, de graffiti, de reclame, de affiches voor Gesichter der Renaissance die overal opdoken, de menukaarten van restaurants uit alle mogelijke landen… En uiteraard de mensen. Gezichten die soms even blijven hangen, flarden van gesprekken, vluchtige ontmoetingen. Deze gezichten, van de bedelares tot de museumgids, van de kelnerin tot de student op de trein, openden zich in meerdere of mindere mate en gaven in verschillende gradaties aanleiding tot het willen achterhalen van wie er achter die gezichten schuilgaat.

Op die manier rijpte het idee om rond een tiental van die gezichten korte portretjes te schrijven, over de mens zelf of over hoe het gezicht iets in mij opriep. Elk van die portretjes — of noem het biografische bespiegelingen — wordt gelinkt aan een bijbehorende Facebookaccount. Op die manier krijgen ze ook voor de lezer een gezicht en is de cirkel rond.

De volgende dagen zal ik op mijn Facebookpagina notities schrijven met de protretten en die telkens linken naar de pagina van DEM.
Te volgen op beide.