Het schimmenspel tussen vader en zoon komt tot een eind
achter strak gespannen linnen
schaken, schaduwboksen, stukken
die weggeslagen worden, paarden die vallen.
En om de velden huppelt de jonge ziekenzuster
in kant en brokaat, terwijl haar minnaars
naakt tegenover elkaar komen te staan.
Handen plooien terug in de tijd
monden rekken zich wijd
en alles achter
het doek valt.

(Binnenkort: Hauser The Movie)

VOLG HAUSER

De half geschilde appel met het mes nog ondiep in het vlees gedrukt rolde hulpeloos over het aanrecht, maar ik zag het al niet meer. Shit, dat parkeerverbod! Een vlammende scheut was door mij heen gegaan, ik had me op mijn hielen omgedraaid, mijn schoenen aangetrokken (die zonder veters) en was naar buiten gehold.
Die scheuten doemen al heel mijn leven af en toe op. Huiswerk vergeten! Sleutels op tafel laten liggen! Gsm in de broek voor de was laten zitten! Bad laten vollopen (en telefoon gekregen)! Scheuten die meestal het gevolg zijn van vergeetachtigheid.

Vanochtend dus weer zo’n scheut. Ik had gisterenmiddag gemerkt dat ik mijn auto om de hoek had geparkeerd op een van de plaatsen waar alvast een verbodsbord bij was geplaatst: verboden te parkeren op 17 en 18 mei, van 06h tot 19h. Geen erg, dacht ik, roekeloos mijn vergeetachtigheid veronachtzamend, ik verzet hem vanavond wel na mijn Spaanse les.
Maar de Spaanse les was gedaan, en de auto bleef staan.

Vanochtend dus: hoe mensen opeens verhoogde hersenactiviteit kunnen vertonen bij het schillen van een appel. Dat parkeerverbod! Ik rende naar buiten, zo snel mijn schoenen zonder veters me konden dragen, de hoek om, en zag twee bestelwagens van de stedelijke groendienst. Met daartussen, tot mijn grote opluchting, een zwarte VW. Ik liep op een van de mannen af en stamelde een ter plekke verzonnen excuus over niet weten, al lang geparkeerd staan en een buurman die me verwittigd had. Waarop de man me vertelde dat ik wel geluk had. Normaal komen ze met een grote vrachtwagen, maar die wou vanochtend niet starten. En dus waren ze maar met twee bestelwagentjes gekomen. Anders… Ik maakte zelf zijn zin verder af: anders hadden ze mijn zwarte VW genadeloos weggesleept. Hij knikte, verontschuldigend haast.

Het moet zijn dat ik onlangs een goede daad heb verricht.

‘Je bent jong en je wilt wat.’ Dat citaat koos ik om boven het interview te plaatsen. Ik had net drie kwartier tegenover een jonge kerel gezeten, enkele maanden eerder 23 geworden, die het nog niet gewend was om interviews te geven. We schrijven januari 2008. Plaats van afspraak: The Foodmaker aan de Korenmarkt in Gent. De jongeman sprak met een Gentse tongval over de koers, over ambities, over zijn ploegmakkers, over zijn trainingsparcours vooral, want dat was het eigenlijke onderwerp van gesprek. Hij vertelde over de bijna dagelijkse ritten langs de Ringvaart, of langs de Schelde, van Gent naar Oudenaarde. Met Keisse, Willems, Devolder soms.
Erg vlot kwam het gesprek niet op gang, want zoals gezegd: nog niet gewend om interviews te geven. Eerder een noodgedwongen onderbreking van een namiddagje stad met de vriendin – ik weet niet eens of dat toen… of dat nu… zijn weduwe is. Maar ondanks de verplichting kwam gaandeweg ook enthousiasme los, ondanks stugheid was er welwillendheid. Het gesprek verliep prima en eindigde gemoedelijk. Ik was vergeten het theebuiltje in het water te hangen, we lachten allebei wat schaapachtig. Dan was de vriendin er weer en rondden we af.
Later dat jaar won hij Nokere Koerse en een rit in de Vuelta. Onstuimig, soms wat overmoedig. Maar je bent jong, en je wilt wat. Zoals koersen winnen. En een gezin.

Het is anders als je met iemand gesproken hebt. Je volgt zijn prestaties met net wat meer belangstelling. Het grijpt je net wat meer aan wanneer hem iets overkomt. Zoals gisteren.
Voortaan zullen zijn makkers hem herkennen in elke windstoot langs de Scheldeboorden.
R.I.P. Wouter Weylandt

Gisteren viel er een mail in de bus. (Nu ja, vallen… Met de elektronische brievenbussen is het visuele aspect van een brief die in de peilloze diepte van een robuuste postsarcofaag stort of wiens val net gebroken wordt door zachte stapels kranten en reclame, wel enigszins verloren gegaan. Onze kleinkinderen gaan zich afvragen waarom we dat zo zeggen: een mail die in de inbox ‘valt’.)

Maar goed, het mailprogramma uitte een bescheiden ‘ploenk’ en de mail was er. Met daarin de prettige mededeling dat ik tijdens de hondsdagen van aanstaande zomer mag gaan optreden op het jaarlijkse poëziefestival in Groningen Dichters in de Prinsentuin. De precieze tijdstippen voor elke dichter zijn nog niet vastgelegd, maar binnenkort allicht op de website te raadplegen. Het festival loopt van woensdag 27 tot vrijdag 29 juli.

Zie, als dat niet iets is om naar uit te kijken! (En ik heb al gehoord dat er behoorlijk wat bekenden zullen zijn.)

Zo, een korte dinsdagblog deze keer, want we reppen ons naar het Amerikaans theater. Haren kammen, hemdje aan, Herman here we come!