In september 2009 begonnen Lies Van Gasse en Annemarie Estor aan het project Hauser. Een creatie in woord en beeld rond de jonge Kaspar (losjes geïnspireerd op de historische figuur Kaspar Hauser).
Vorige zaterdag mocht ik het creatieve vaderschap van Kaspar opnemen. De komende maanden zal ik brieven schrijven aan de jongen die aan een tocht door de hem onbekende wereld bezig is. Brieven zoals degene waarmee ik de voorbije weken solliciteerde naar het vaderschap. Enkele fragmenten daaruit:

1.
Het was lente, wie weerstaat dan aan een vrouw?
Uit haar keel kwamen vlinders, Kaspar, en haar
lokken vielen als op een waterval de zonneglans.
Ik dacht: dit is het ogenblik, dadelijk verglijdt
de dag in natte aarde en steken over het volle
land de winden op. Een weinig later scheerden
spreeuwen langs en smoorden zij een schreeuw.
Het was heet, Kaspar, en wie smelt dan niet?

4.
In het blauwe uur kijkt men achterom
en weet: ik ben aan zet, er is geen
mogelijkheid tot passen. De vlucht,
die moet vooruit. Geen tweede paard
om op te wedden, het woud
groeit achter mij dicht. Dit is het
zwaarste nog: dat waar ik kom van jou
alleen je adem in de dakgebinten rest.
In ons hoofd, Kaspar, zijn we allemaal reizigers.

6.
Na weer een dag: een labyrint van vasttapijt
en lambriseringen. Hotels herkennen mij
als een die niet reist maar zoekt. Ze maken zich
te welkom, de kleinste kamer is te groot
voor de ruimte die ik nog besla. Met het licht
valt de leegte naar binnen. Het in bezit nemen
van vers gesteven lakens went nooit.